Οι Michael Fralick και Aaron S. Kesselheim δημοσίευσαν ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο έγκριτο περιοδικό New England Journal of Medicine, επίσημο περιοδικό του Ιατρικού Συλλόγου της Μασαχουσέτης (N Engl J Med 2019; 381:1793-1795). Ακολουθεί μια σύντομη παρουσίαση του άρθρου.

Στις 23 Ιανουαρίου 1922, πραγματοποιήθηκε η πρώτη επιτυχής έγχυση ινσουλίνης σε ένα 14χρονο αγόρι με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Μέχρι τότε ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 θεωρούνταν θανατηφόρα ασθένεια με θνητότητα που προσέγγιζε το 100% των ασθενών, μέσα σε λίγους μήνες από την διάγνωση.

Για την ανακάλυψη της ινσουλίνης, ο Fredrick Banting και ο John Macleod έλαβαν το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1923 και πώλησαν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ινσουλίνης στην Πανεπιστήμιο του Τορόντο για $ 1 ο καθένας. Ο Banting μάλιστα δήλωσε: «Η ινσουλίνη δεν ανήκει σε εμένα, ανήκει στον κόσμο».  Αμέσως μετά την ανακάλυψη της ινσουλίνης, ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 άρχισαν να συρρέουν στο Τορόντο για αυτό που αναφέρονταν ως «ουσία θαύμα». Η ζήτηση ήταν ισχυρή αλλά η προσφορά ήταν περιορισμένη, γεγονός που οδήγησε στην αρχική περιορισμένη διανομή της ινσουλίνης το 1923, πριν την μαζική παραγωγή της από την Eli Lilly και την εταιρεία που αργότερα έγινε Novo Nordisk. Η τιμή των 100 μονάδων ινσουλίνης βραχείας δράσης (regular ινσουλίνη) ήταν περίπου $ 1 σε δολάρια ΗΠΑ κατά την περίοδο εκείνη (περίπου 15 δολάρια ΗΠΑ σε τιμές 2019 ) και μειώθηκε σε λιγότερο από 20 σεντ στη δεκαετία του 1940 (περίπου $ 3 δολάρια ΗΠΑ σε τιμές 2019) καθώς η παραγωγική διαδικασία βελτιωθηκε.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ωστόσο, η τιμή της ινσουλίνης στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αυξηθεί σημαντικά. Σήμερα, η τιμή των 100 μονάδων ινσουλίνης βραχείας δράσης για ενήλικες χωρίς ασφάλεια υγείας είναι περίπου 18 δολάρια. Η συνήθης δόση για ινσουλίνη (regular ινσουλίνη) είναι 0,5 έως 1,0 μονάδες ανά κιλό ανά ημέρα. Έτσι, για ένα άτομο με διαβήτη τύπου 1 που ζυγίζει 70 κιλά και με δόση ινσουλίνης:1 μονάδα ανά κιλό ανά ημέρα, οι 100 μονάδες θα διαρκέσουν λιγότερο από 2 ημέρες.  Οι περισσότεροι ενήλικες που λαμβάνουν ινσουλίνη βραχείας δράσης απαιτούν επίσης ινσουλίνη μέτριας ή μακράς δράσης, η τελευταία από τις οποίες είναι επίσης πολύ δαπανηρή. Λόγω του υψηλού κόστους της ινσουλίνης, δεν είναι λίγες οι φορές που οι ασθενείς περικόπτουν την χρήση του φαρμάκου, με αποτέλεσμα την επιδείνωση του γλυκαιμικού τους ελέγχου και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την ανάπτυξη διαβητικής κετοξέωσης.  Περίπου το 90% της ινσουλίνης που πωλείται στις ΗΠΑ παράγεται από τρεις εταιρείες: Eli Lilly, Novo Nordisk και Sanofi. Το αυξανόμενο κόστος της ινσουλίνης στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να αποδοθεί κυρίως σε δύο φαινόμενα. Πρώτον, ο νόμος επιτρέπει στους κατασκευαστές φαρμακευτικών προϊόντων να τιμολογούν τα προϊόντα τους σε οποιοδήποτε επίπεδο πιστεύουν ότι θα το αντέξει η αγορά και δεύτερον η έλλειψη άμεσου ανταγωνισμού στην αγορά ινσουλίνης.

Πέρα απο διάφορες παρεμβάσεις σε ομοσπονδιακό και τοπικό επίπεδο, οι ασθενείς βρήκαν επίσης τις δικές τους λύσεις για τις απαγορευτικά υψηλές τιμές ινσουλίνης. Ασθενείς που ζούν σε βόρειες πολιτείες των Η.Π.Α συχνά ταξιδεύουν στον Καναδά, όπου η ινσουλίνη μπορεί να αγοραστεί χωρίς συνταγή.Το κόστος της ινσουλίνης στον Καναδά ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο της ινσουλίνης και το φαρμακείο, αλλά γενικά ένα χαρτοκιβώτιο ινσουλίνης που κοστίζει περίπου $ 300 στις Ηνωμένες Πολιτείες πωλείται περίπου $ 20 (σε δολάρια ΗΠΑ) στον Καναδά, όπου οι νόμοι ρυθμίζουν πόσο μπορεί να αυξήθει η τιμή ενός φάρμακου κάθε χρόνο.

Αξίζει να αναλογιστούμε οτι στην χώρα μας παρόλες τις οικονομικές δυσκολίες των τελευταίων ετών, η ινσουλίνη παρέχεται δωρεάν σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.